Het is eruit!

Gisterenmiddag was het dan zover. Een pilletje om al wat te kalmeren, een dikke kus van Hannes en mijn mama, en dan werd ik naar het 4e gebracht. Het 4e verdiep van het Instituto Valenciano de oncología. Een wereld op zich. Een wir war van mannen en vrouwen in het groen. Het was natuurlijk nog niet direct aan mij en op z'n Spaans werd ik eerst even geparkeerd net onder het bord met het uurrooster. Één voor één kwamen ze over mijn bed hangen om te zien wie hun volgend patiënt was. Van de meesten kreeg ik een vriendelijke glimlach. En ik gaf hen de mijne. De anesthesist kwam eens over mijn arm wrijven en zei dat 't bijna aan mij was. Ik zag iemand passeren met haar 2 handen vol groots gevaarlijk materiaal. Ik probeerde me vooral voor te stellen hoe ze deze níet gingen gebruiken bij mij!
"Ella todavía esta aquí aparcado, la pobre?" Ja meneer, ik lig hier nog steeds.
En dan kwam mijn moment. Ik werd in het voor mij gereserveerde operatiekwartier binnengerold. Kreeg een masker op mijn mond en moest aan iets leuks denken. Daar ging ik dan: Anna-Lucía, Anna-Lucía, Anna-Lucía, Anna-L.....

Wakker. Of toch niet. geluid. Nog steeds het 4e verdiep. Minder druk als voorheen. Pijn. Veel pijn. Mijn oksel. Toch wakker. Pijn. Iemand bekommert zich over mij. Toch nog even mijn ogen dicht doen. Maar pijn, heel veel pijn. Ze spuiten iets in mijn baxter, maar het helpt niet. Ik beginnen te huilen. Dit overkomt me bijna nooit, zo beginnen huilen. Ik krijg een morfineshot. Wow. Wat is dat?! Mijn hartslag zakt onder de 50. Ik huil nog steeds. Een groene knappe man die passeert zegt me zacht: No lloras. Nos pone todo triste. Niet huilen. Je maakt ons allemaal triest. Ik herpak me. De morfine zal er wel voor iets tussen zitten. Mijn pijn is onder controle, ik mag naar beneden. Direct naar mijn kamer, wat een verrassing! Vorige keer moest ik 2 dagen op intensieve. Dit is nu veel leuker, ik mag direct bezoek bij me hebben, de hele tijd, en niet enkel 2 keer een half uurtje per dag. Blij. Maar moe. En pijn. Hannes. Mij lieve zorgzame Hannes. Hij zit direct aan mijn zijde. Bezorgd maar opgelucht. De chirurg had hem geïnformeerd: De operatie was goed verlopen. Geen complicaties, geen verrassingen. De tumor was eruit. Het was een grote tumor. Dat wisten we, want de laatste 2 weken zag je hem al gewoon zitten. Hij puilde uit. Een bult in mijn oksel. Het deed pijn. Maar nu is hij eruit!

Nog eventjes mijn ogen dicht doen. Dan weer open. Mama en Antoine zijn er ondertussen ook. Wat later papa ook. Bezorgde en zorgzame blikken. En opluchting. Nog eens: het is eruit.
En jullie lieve sms'jes, mails, telefoons, Facebook berichtjes... Dat helpt! Het is fijn me gesteund te voelen! Dank aan jullie allemaal!