Wie gezond wil zijn moet pijn lijden

Ondertussen is de voorlaatste week bestraling afgewerkt. Het einde van de 6 weken bestraling is in zicht! Al bij al is alles vlot verlopen zonder te veel problemen. Sinds de laatste weken heb ik wel last van verbrande huid, blaasjes, het jeukt en piekt enorm. Heel soms heb ik wat last bij het slikken, omdat de hals gedeeltelijk wordt mee bestraald, maar dat is eigenlijk tot nu toe miniem, een beetje zoals een beginnende keelontsteking. Volgens de radiologe kan ik het goed verdragen en dat is fijn om horen. Ik mag de bestraalde huid absoluut niet blootstellen aan de zon, en dat is makkelijker gezegd dan gedaan in Spanje, putje zomer. Zodus, lang leve mijn reuze zonnehoed en de sjaaltjes.

Voor de bestralingen van start konden gaan, werd er een CT-scan gemaakt om vast te leggen en op te tekenen hoe ik moet liggen tijdens de bestralingen. Er werd getrokken en geduwd aan mijn lichaam tot de radiologe haar goedkeuring gaf. Rechterarm naast het lichaam, linkerarm in de beugel, achter het hoofd een steuntje vasthoudend. Lichaam lichtjes naar rechts gedraaid zodat de linker oksel goed zichtbaar is. Hoofd helemaal naar achteren. Zó onbeweeglijk blijven liggen. Met een stift werden een paar ijkpunten aangeduid en dan was ik klaar om gescand te worden. Het apparaat lijkt op een grote donut waar je door geschoven wordt. Het werd millimeterwerk want mijn linker elleboog zat in de weg. Met mijn 1m77 zijn mijn ledematen wat langer dan die van de gemiddelde Spanjaard, en dat waren ze blijkbaar niet zo gewoon. Er werden aanwijzingen gegeven als bij het parkeren van een auto: beetje naar links, stop, wat naar rechts, ja, een beetje terug, en nu rechtdoor. En zo werd ik geparkeerd in de donut. 
Het matrasje waar ik op lig neemt mijn vorm aan en dat werd mijn mal voor de volgende weken.
Nadat alles was vastgelegd op de gevoelige plaat en de stand van de machine was opgetekend zei de verpleegster dat ze me nu ging tatoeëren. Tatoeëren? Hahaha, die Spanjaarden gebruiken toch een grappige terminologie! Maar ze had toch al met een stift markeringen gemaakt op mijn lichaam? De radiologe had op de voorbereidende consultatie ook gesproken over "tatoeëren", maar toen ik dat thuis even voorlegde kwamen we tot de conclusie dat ze dat figuurlijk bedoelde, want bij Antoine, die ook zijn eigen strijd tegen kanker heeft gestreden, werd er ook met zo'n dikke stift ijkpunten en lijnen op zijn lichaam getekend. Deze blijven lange tijd zichtbaar en kunnen bijgekleurd worden indien nodig. Maar dat was dus al gebeurd bij me, in het begin van de scan. Waarom sprak ze nu over tatoeëren? Had ik het wel goed verstaan? Ze begon wat te rommelen in de schuiven en ze maakte zich duidelijk klaar om iets te ondernemen. En toen kwam het besef: Ze gaat me tatoeëren!! Excuseer??? Ik vraag of dat nog weg gaat?!? Antwoord: "Nee, dat is permanent. Maar het zal er uit zien als een sproetje." Wat een ironie, nog meer sproetjes! Ik vraag of het pijn zal doen en ze antwoord me: "Ja, een beetje." Als ze dat al toegeven, dan weet ik dat een beetje wel wat meer zal zijn. Eenmaal ze de tatoeëerspuit heeft klaar gemaakt zegt ze: "Laat de grote van de spuit je niet afschrikken!". En daar gaan we, ze mikt op het midden van het met stift aangebrachte kruis en prikt in de zijkant van mijn borstkas, zo ergens tussen de ribben. Na dat ze de inkt ingespoten heeft zegt ze: "Dat is de pijn die je zal voelen." En ik moest toegeven, het viel goed mee. Maar na dat ze haar werk even controleerde zei ze dat het getatoeëerde puntje toch te klein was en dat ze het opnieuw moest doen. Ze stak met veel meer kracht de spuit opnieuw in de zijkant van mijn borstkas, deze keer diep genoeg, tegen mijn ribben. Ik gilde van de pijn. Daarna kwam mijn linker kant aan de beurt. Hier hanteerde ze een goede dosering, harder dan de eerste keer, zachter dan de tweede keer. Ik gaf geen kik. Dit was ok. Dan was het tijd voor het laatste ijkpunt, in het midden van mijn decolleté. Ik zag hoe ze tsjak, de naald in mijn borstbeen boorde. Een ongelooflijke pijn sneerde door mijn lijf en ik krijste het uit. Nadat ik bekomen was excuseerde me voor mijn gekrijs, waarop de verpleegster antwoorde dat het niet ik ben die me moet excuseren. Maar die spuit, dat beeld, die pijn hebben me nog enkele dagen achtervolgd. Ik had mijn eigen, minder gracieuze versie van die scène uit Pulp Fiction met Uma Thurman alias Mia Wallace beleefd.

De twee punten op de zijkant van mijn borstkas ziet nagenoeg niemand, dus daar nam ik snel vrede mee. Het puntje in mijn decolleté, daar was/ben ik toch niet zo gelukkig mee. Het lijkt wel een dikke zwarte mee-eter. Ik wacht nog op het moment dat iemand naar me toe komt, met zijn twee duimen tegen elkaar om hem uit te duwen. Het zijn drie punten op mijn lijf die me voor eeuwig aan deze periode zullen herinneren.....