Verjaardag

Het was deze week een beetje een verjaardagsweek. Niets te vieren, of misschien net wel… Zaterdag 1 maart was het exact 1 jaar geleden dat ik een knobbel voelde in mijn oksel, en gisteren 4 maart kon ik vieren dat het 1 jaar geleden was dat ik om kwart voor vijf in de namiddag te horen kreeg dat er een tumor zat in mijn lymfeklier. Een uitzaaiing van mijn melanoom. Daar zat ik dan, op mijn ziekenhuisbed, helemaal alleen. Want alsof Murphy nog niet genoeg met mijn voeten had gespeeld, kreeg ik het slechte nieuws te horen net toen Hannes, na eindeloos samen wachten op het resultaat van de biopsie, toch even naar ons restaurant moest om wat zaken op orde te stellen, want die avond hadden we een receptie voor een begrafenis. Ironisch, dat wel. En het was dus net tijdens dat uurtje afwezigheid dat de dokter me de uitslag kwam brengen. Daar zat ik dan, in een kamer op het vijfde verdiep van Hospital Levante in Benidorm, op de zelfde gang waar ik 11 maanden eerder moeder werd van Anna-Lucía. Hoe het toch allemaal kan keren…

Maar ondertussen zijn we dus al een jaar verder. Met die verjaardag in zicht zat ik een maand geleden bij mijn oncoloog. De bloedtesten waren goed, op de longen niets te horen en in de klieren niets te voelen. Ook de MRI van de lever bevestigde dat er enkel een cyste te zien was, niets meer. Dus allemaal goed nieuws. Vandaar dat nu de vraag die me al zo lang bezig houd kon gesteld worden… Mag ik opnieuw zwanger worden? Mogen we zorgen voor een broertje of zusje voor Anna-Lucía? Mijn vriendelijke, lieve, grappige en spontane oncoloog kreeg plots een zeer ernstige blik op haar gelaat. Er is een grote, zeg maar heel grote kans dat de melanoomcellen weer toeslaan, en dat kan zoals ze het letterlijk zei "eender waar in je lichaam zijn". Komt daar nog bij dat tijdens een zwangerschap de hormonen helemaal anders gaan werken wat me ook kwetsbaarder kan maken. Om de lange speech die ze me gaf kort te maken: Neen, zwanger worden zit er niet meer in. Toen vroeg ze me of het echt iets is wat ik heel graag wil. Ja!!! Ik zou zo graag willen dat Anna-Lucía broeder- en/of zusterliefde voelt. Dat ze iemand heeft om samen mee te spelen, om mee te leren delen, om ruzie mee te maken, om complotten mee te smeden, om misschien wel samen een huis mee te delen tijdens de studies zoals mijn jongere broer en ik, of om later tante, hopelijk meter te worden van de kindjes van haar broer of zus, … om niet alleen te zijn wanneer haar ouders er niet meer zijn... Dus ja lieve oncoloog, ik wil heel graag nog eens zwanger worden. Ze checkt nog even mijn leeftijd en wil dan een toegift doen. De eerste drie jaar ligt de kans op hervallen het hoogst, en na vijf jaar is het grootste gevaar geweken. Wel in gedachte houdend dat er natuurlijk uitzonderingen zijn, bijvoorbeeld patiënten die jaren gezond zijn en na 10 jaar alsnog hervallen. Maar eveneens patiënten die nooit hervallen. Waarmee ze gewoon bevestigd dat er vanaf nu geen zekerheden meer zijn. Maar als ik erin slaag om drie jaar 'clean' te blijven, en ik na die drie jaar nog steeds diezelfde wens heb voor een tweede kindje, dan kunnen we het nog eens bespreken. Maar voorlopig is het dus een duidelijke neen. Ze voegt er nog aan toe dat we nu vooral blij moeten zijn met onze dochter en ervan moeten genieten. En dat is ook zo, ze is een godsgeschenk! Want als mijn melanoom een jaar eerder de kop had op gestoken, dan hadden we dit gesprek toen al gehad en dan was er geen Anna-Lucía geweest, dan was ik geen mama geworden. Dus als u het mij nu permitteert, dan ga ik even naar haar toe, knuffel ik haar te pletter en fluister ik in haar oortje dat ik zó blij ben dat ze in mijn leven is!

En dat ik nog lang in het hare wil blijven...