De tijd vliegt

Zo, het is alweer even geleden. Maar laat dat dan vooral positief nieuws zijn.
Het voorjaar van 2014 (ja, het is al zó lang geleden) stond volledig in het teken van 'recupereren'. Het is  nu eenmaal zo dat die maanden van behandelingen zeer uitputtend zijn geweest. Dus uitrusten en recupereren was de boodschap.

Het mooiste moment in die periode was de 2e verjaardag van ons dochtertje Anna-Lucía. We hebben het zelfs meerdere malen gevierd! Eens met haar nichtje Annabel en neefje oscar die een paar dagen voor haar verjaardag hier op vakantie waren. Op de dag zelf een verjaardaglunch in ons restaurant Casa Del Maco samen met de grootouders én met ballonnen,  een zeer belangrijk detail in de ogen van onze kleine meid. Ook haar nieuwe vriendjes Aline en Mateo kwamen langs voor een stukje verjaardagstaart! En dan natuurlijk samen met de collega's  een gezellig feestje op ons terras. Dus je ziet, feestgedruis alom. Maar toch ging het er in mijn hoofd vaak anders aan toe. Ik kon me er niet van weerhouden steeds aan éénzelfde getal te denken. 47. Het getal dat steeds door mijn hoofd spookte. 47. Dat is het getal dat mijn dermatoloog me eens op mijn eigen aangeven meedeelde. 47. Dat is mijn 10-jaars overlevingskans. Dit betekend dat ik, in het stadium waarin ik mij nu bevind, gemiddeld 47% kans heb om nog in leven te zijn binnen 10 jaar. 47 % kans. Maar in mijn hoofd werd dat tegen mijn wil vertaald naar: "Anna-Lucía heeft maar 47% kans dat haar moeder er nog is voor haar binnen 10 jaar. Maar 47%… Ik heb maar 47% kans om mijn dochter 10 jaar te zien worden. Maar 47% kans…" Dat is iets waar in die periode veel aan dacht en waarover ik me veel zorgen maakte. Waarover ik me verdrietig voelde. Véél meer dan tijdens de behandelingen zelf. Dan had ik eigenlijk alleen maar adrenaline om door te gaan, om er voor te vechten, om alles (in de mate van) rooskleurig in te zien. Maar tijdens die periode van recuperatie valt alles stil, en heeft het bovenkamertje veel meer tijd om zich te vullen met zorgen. 47.

Maar tegen de zomer had ik al niet veel tijd meer om te piekeren. Ondertussen werkte ik weer fulltime en in de zomer draait het restaurant en hotel op volle toeren. Ik had niet diezelfde energie als voorheen, dus ik was vaak moe, héél moe, maar voelde me weer voldaan. Het was fijn om terug helemaal mee te draaien en om weer iets te betekenen op professioneel vlak. Al voelde ik me in het begin wel een vreemde in onze eigen zaak. Ik was het een beetje ontgroeid. Maar dat is ondertussen weer helemaal op zijn pootjes gevallen en ik voel me weer als een vis in gastronomisch water.

Zo zijn er weer 6 maanden voorbij gevlogen. En dat betekend tijd voor controle. Bloedonderzoek en een CT- scan. Het is goed dat ik dan weer op controle moet, maar het is dan ook weer even back to reality. Dat zorgt dan weer voor zorgen, voor twijfel. Stel dat er iets te zien is…
En toch brengt bijna elk bezoek aan het IVO weer een mooi moment met zich mee.
De dag van de CT-scan. Ik lig op de onderzoekstafel. Voor ik in de scan schuif moet via een baxter de contrastvloeistof jodium ingespoten worden. De verpleger wrijft over mijn arm om mijn ader te zoeken en zegt onverwachts tegen me dat ik een opmerkelijk zachte huid heb. De verpleegster komt ook eens voelen en ze zijn het eens. Ik krijg van beiden een lieve glimlach en ik denk in mezelf "En dat voor iemand met huidkanker. Niet slecht toch?" :-)
Ik ga nu niet meer omschrijven hoe zenuwslopend daarna het wachten op resultaten kan zijn. Ik kan dat best nog relativeren, maar voor Hannes zijn dat moordende dagen. Maar ik laat met veel plezier weten dat we vrijdag te horen kregen dat alles er tip top in orde uit zag! Weeral feest!!! :-)

Dus als we elkaar tegenkomen één dezer dagen, dan toosten we op dit goede nieuws.
Dan toosten we op het leven.

Verjaardag

Het was deze week een beetje een verjaardagsweek. Niets te vieren, of misschien net wel… Zaterdag 1 maart was het exact 1 jaar geleden dat ik een knobbel voelde in mijn oksel, en gisteren 4 maart kon ik vieren dat het 1 jaar geleden was dat ik om kwart voor vijf in de namiddag te horen kreeg dat er een tumor zat in mijn lymfeklier. Een uitzaaiing van mijn melanoom. Daar zat ik dan, op mijn ziekenhuisbed, helemaal alleen. Want alsof Murphy nog niet genoeg met mijn voeten had gespeeld, kreeg ik het slechte nieuws te horen net toen Hannes, na eindeloos samen wachten op het resultaat van de biopsie, toch even naar ons restaurant moest om wat zaken op orde te stellen, want die avond hadden we een receptie voor een begrafenis. Ironisch, dat wel. En het was dus net tijdens dat uurtje afwezigheid dat de dokter me de uitslag kwam brengen. Daar zat ik dan, in een kamer op het vijfde verdiep van Hospital Levante in Benidorm, op de zelfde gang waar ik 11 maanden eerder moeder werd van Anna-Lucía. Hoe het toch allemaal kan keren…

Maar ondertussen zijn we dus al een jaar verder. Met die verjaardag in zicht zat ik een maand geleden bij mijn oncoloog. De bloedtesten waren goed, op de longen niets te horen en in de klieren niets te voelen. Ook de MRI van de lever bevestigde dat er enkel een cyste te zien was, niets meer. Dus allemaal goed nieuws. Vandaar dat nu de vraag die me al zo lang bezig houd kon gesteld worden… Mag ik opnieuw zwanger worden? Mogen we zorgen voor een broertje of zusje voor Anna-Lucía? Mijn vriendelijke, lieve, grappige en spontane oncoloog kreeg plots een zeer ernstige blik op haar gelaat. Er is een grote, zeg maar heel grote kans dat de melanoomcellen weer toeslaan, en dat kan zoals ze het letterlijk zei "eender waar in je lichaam zijn". Komt daar nog bij dat tijdens een zwangerschap de hormonen helemaal anders gaan werken wat me ook kwetsbaarder kan maken. Om de lange speech die ze me gaf kort te maken: Neen, zwanger worden zit er niet meer in. Toen vroeg ze me of het echt iets is wat ik heel graag wil. Ja!!! Ik zou zo graag willen dat Anna-Lucía broeder- en/of zusterliefde voelt. Dat ze iemand heeft om samen mee te spelen, om mee te leren delen, om ruzie mee te maken, om complotten mee te smeden, om misschien wel samen een huis mee te delen tijdens de studies zoals mijn jongere broer en ik, of om later tante, hopelijk meter te worden van de kindjes van haar broer of zus, … om niet alleen te zijn wanneer haar ouders er niet meer zijn... Dus ja lieve oncoloog, ik wil heel graag nog eens zwanger worden. Ze checkt nog even mijn leeftijd en wil dan een toegift doen. De eerste drie jaar ligt de kans op hervallen het hoogst, en na vijf jaar is het grootste gevaar geweken. Wel in gedachte houdend dat er natuurlijk uitzonderingen zijn, bijvoorbeeld patiënten die jaren gezond zijn en na 10 jaar alsnog hervallen. Maar eveneens patiënten die nooit hervallen. Waarmee ze gewoon bevestigd dat er vanaf nu geen zekerheden meer zijn. Maar als ik erin slaag om drie jaar 'clean' te blijven, en ik na die drie jaar nog steeds diezelfde wens heb voor een tweede kindje, dan kunnen we het nog eens bespreken. Maar voorlopig is het dus een duidelijke neen. Ze voegt er nog aan toe dat we nu vooral blij moeten zijn met onze dochter en ervan moeten genieten. En dat is ook zo, ze is een godsgeschenk! Want als mijn melanoom een jaar eerder de kop had op gestoken, dan hadden we dit gesprek toen al gehad en dan was er geen Anna-Lucía geweest, dan was ik geen mama geworden. Dus als u het mij nu permitteert, dan ga ik even naar haar toe, knuffel ik haar te pletter en fluister ik in haar oortje dat ik zó blij ben dat ze in mijn leven is!

En dat ik nog lang in het hare wil blijven...