De tijd vliegt

Zo, het is alweer even geleden. Maar laat dat dan vooral positief nieuws zijn.
Het voorjaar van 2014 (ja, het is al zó lang geleden) stond volledig in het teken van 'recupereren'. Het is  nu eenmaal zo dat die maanden van behandelingen zeer uitputtend zijn geweest. Dus uitrusten en recupereren was de boodschap.

Het mooiste moment in die periode was de 2e verjaardag van ons dochtertje Anna-Lucía. We hebben het zelfs meerdere malen gevierd! Eens met haar nichtje Annabel en neefje oscar die een paar dagen voor haar verjaardag hier op vakantie waren. Op de dag zelf een verjaardaglunch in ons restaurant Casa Del Maco samen met de grootouders én met ballonnen,  een zeer belangrijk detail in de ogen van onze kleine meid. Ook haar nieuwe vriendjes Aline en Mateo kwamen langs voor een stukje verjaardagstaart! En dan natuurlijk samen met de collega's  een gezellig feestje op ons terras. Dus je ziet, feestgedruis alom. Maar toch ging het er in mijn hoofd vaak anders aan toe. Ik kon me er niet van weerhouden steeds aan éénzelfde getal te denken. 47. Het getal dat steeds door mijn hoofd spookte. 47. Dat is het getal dat mijn dermatoloog me eens op mijn eigen aangeven meedeelde. 47. Dat is mijn 10-jaars overlevingskans. Dit betekend dat ik, in het stadium waarin ik mij nu bevind, gemiddeld 47% kans heb om nog in leven te zijn binnen 10 jaar. 47 % kans. Maar in mijn hoofd werd dat tegen mijn wil vertaald naar: "Anna-Lucía heeft maar 47% kans dat haar moeder er nog is voor haar binnen 10 jaar. Maar 47%… Ik heb maar 47% kans om mijn dochter 10 jaar te zien worden. Maar 47% kans…" Dat is iets waar in die periode veel aan dacht en waarover ik me veel zorgen maakte. Waarover ik me verdrietig voelde. Véél meer dan tijdens de behandelingen zelf. Dan had ik eigenlijk alleen maar adrenaline om door te gaan, om er voor te vechten, om alles (in de mate van) rooskleurig in te zien. Maar tijdens die periode van recuperatie valt alles stil, en heeft het bovenkamertje veel meer tijd om zich te vullen met zorgen. 47.

Maar tegen de zomer had ik al niet veel tijd meer om te piekeren. Ondertussen werkte ik weer fulltime en in de zomer draait het restaurant en hotel op volle toeren. Ik had niet diezelfde energie als voorheen, dus ik was vaak moe, héél moe, maar voelde me weer voldaan. Het was fijn om terug helemaal mee te draaien en om weer iets te betekenen op professioneel vlak. Al voelde ik me in het begin wel een vreemde in onze eigen zaak. Ik was het een beetje ontgroeid. Maar dat is ondertussen weer helemaal op zijn pootjes gevallen en ik voel me weer als een vis in gastronomisch water.

Zo zijn er weer 6 maanden voorbij gevlogen. En dat betekend tijd voor controle. Bloedonderzoek en een CT- scan. Het is goed dat ik dan weer op controle moet, maar het is dan ook weer even back to reality. Dat zorgt dan weer voor zorgen, voor twijfel. Stel dat er iets te zien is…
En toch brengt bijna elk bezoek aan het IVO weer een mooi moment met zich mee.
De dag van de CT-scan. Ik lig op de onderzoekstafel. Voor ik in de scan schuif moet via een baxter de contrastvloeistof jodium ingespoten worden. De verpleger wrijft over mijn arm om mijn ader te zoeken en zegt onverwachts tegen me dat ik een opmerkelijk zachte huid heb. De verpleegster komt ook eens voelen en ze zijn het eens. Ik krijg van beiden een lieve glimlach en ik denk in mezelf "En dat voor iemand met huidkanker. Niet slecht toch?" :-)
Ik ga nu niet meer omschrijven hoe zenuwslopend daarna het wachten op resultaten kan zijn. Ik kan dat best nog relativeren, maar voor Hannes zijn dat moordende dagen. Maar ik laat met veel plezier weten dat we vrijdag te horen kregen dat alles er tip top in orde uit zag! Weeral feest!!! :-)

Dus als we elkaar tegenkomen één dezer dagen, dan toosten we op dit goede nieuws.
Dan toosten we op het leven.